Dzisiejszy wpis dotyczy ważnego dla mnie wydarzenia jakim był udział w finale międzynarodowego konkursu dla projektantów Łódź Young Fashion Award 2019. Zacznijmy jednak od początku… 😉
Przede wszystkim spieszę z wyjaśnieniem co się u mnie działo w tak zwanym międzyczasie. Kiedy na blogu panowała tylko cichosza, w życiu prywatnym następował przewrót. Powodowana potrzebą zmian postanowiłam sprzedać mieszkanie, zostawić niemalże wszystko oprócz maszyn do szycia i oczywiście mego ukochanego 🙂 i przeprowadzić się bliżej morza. Wszystko wydarzyło się w szaleńczym tempie i tak oto mieszkam obecnie w przepięknym Gdańsku. Jakoś w całym tym zamieszaniu postanowiłam jeszcze spróbować swoich sił w konkursie Łódź Young Fashion. Stworzyłam pięć sylwetek w odpowiedzi na myśl przewodnią ŁYF, jaką w tym roku była Metropolia. Poniżej znajdziecie kilka zdjęć zgłoszonej kolekcji. Fotografowała w równie szybkim tempie, znana Wam już dobrze z wielu naszych wspólnych sesji Aleksandra Buca.
Temat konkursu wyjątkowo przypadł mi do gustu i od razu przywiódł na myśl film „Metropolis” Fritza Langa z 1927 r. Futurystyczne ukazanie metropolii z nowoczesnymi budynkami i święcącymi neonami oraz kontrastującego z nimi podziemia robotników stało się dla mnie punktem wyjścia do zgłębienia tematu urbanizacji i technicyzacji, które mogą doprowadzić do konsumpcjonizmu, materializmu a nawet postludzkiej przyszłości – stworzenia człowieka/maszyny. Film Langa przez wielu traktowany jest jako zapowiedź cyberpunku, gdzie nurtującym problemem staje się pytanie o naturę bytu, świadomość i zachowanie człowieczeństwa we współczesnym społeczeństwie technologicznym. Nazwa kolekcji wzięła się od jednej z postaci filmu – Georgy 11811 to prosty chłopak, który zachłysnął się wspaniałością życia w Metropolis. Jest on postacią symboliczną i uważam, że nawet współcześnie wiele osób żyjących w metropolii, czujących się niczym trybiki w wielkiej maszynie, może się z nim utożsamiać. Nie polecam tego filmu każdemu – jest trudny i długi, ale jednocześnie dla mnie stał się niezwykle inspirujący przez swą odmienność a zarazem zaskakującą aktualność.
Wykorzystane w kolekcji materiały to z jednej strony naturalne tkaniny takie jak satyny i żakardy jedwabne oraz wełna, z drugiej zaś tkaniny nietypowe dla odzieży takie jak syntetyczna siatka nazywana również tkaniną 3D, z której powstał przestrzenny płaszcz będący lustrzanym odbiciem popularnej w produkcji masowej kurtki bomberki. Płaszcz ten ma symbolizować współczesne społeczeństwo klonów, gdzie większość ludzi chce się do siebie upodobnić nosząc odzież, która nie wyróżnia z tłumu. Neonowe akcenty w postaci fragmentów tkanin, podszewek czy ręcznie malowanych wzorów nawiązują do świateł metropolii oraz do graffiti, które jest nieodłącznym elementem miasta. Zmultiplikowane na jednym z płaszczy linie proste i użycie bieli i czerni nawiązuje do kodu kreskowego, który jest dla mnie symbolem konsumpcjonizmu. W innych zaś strojach jak suknia, która powstała poprzez upinanie tkaniny na manekinie czy otwarty płaszcz o kształcie litery O, proste linie przechodzą w obłe kształty wijąc się wokół sylwetki. Stworzona przeze mnie kolekcja przywołuje mi na myśl ogromne azjatyckie miasta, które miałam okazję zwiedzić i jednocześnie jest punktem wyjścia do podjęcia dyskusji na temat roli jednostki w wielkiej metropolii.
Udział w ŁYF był dla mnie wspaniałym doświadczeniem. Połączenie świetnej organizacji oraz wyjątkowych osób, które współtworzyły to wydarzenie, przyniosło moim zdaniem zjawiskowe efekty. Szczególe brawa dla Waldka Szymkowiaka za stworzenie pięknych choreografii oraz dla wszystkich zdolnych i przesympatycznych finalistów. Tacy ludzie, miejsca i wydarzenia motywują do dalszego rozwoju!
Ewa Bednarska Blog 